Tierieszkowa nie była pierwsza? Bracia, którzy usłyszeli śmierć sowieckiej astronautki

Na początku lat 60. XX wieku, w domu nieopodal Turynu we Włoszech dwóch braci: Achille Judica Cordiglia i Giovanni Battista Judica Cordiglia zajmowało się amatorskim nasłuchiwaniem sygnałów radiowych dochodzących z pierwszych obiektów wysyłanych przez rywalizujące ze sobą USA i ZSRS.

fot. Judica Cordiglia przy pracy

Pewnego dnia złapali oni sygnał, w którym pomimo szumów i trzasków dało się słyszeć mówiącą po rosyjsku kobietę. Bracia nastroili odbiorniki i zaczęli słuchać, w pewnym momencie głos kobiety się zmienił, w jej głosie dało się słyszeć niepewność a w końcu strach. Zakłócenia stawały się co raz silniejsze, do uszu włoskich radiowców zaczęły dochodzić inne dźwięki, które co raz bardziej tłumiły jej głos. W końcu usłyszeli krzyk przerażenia a następnie ciszę.

Część tego sygnału, podobnie jak innych, które udało im się uchwycić, została przez nich nagrana. Z czasem zostały one upublicznione, pojawiła się wówczas teoria, według której braciom Judica Cordiglia udało się uwiecznić śmierć pierwszej sowieckiej astronautki, która udać się w kosmos przed Walentiną Tierieszkową, jednak podczas próby wejścia w atmosferę jej pojazd uległ uszkodzeniu. Władze ZSRS nigdy nie potwierdziły czy faktycznie głos anonimowej pilotki był głosem kobiety wysłanej przez nich w kosmos.

Poprzednicy Gagarina?

Eksperci badający sprzęt, na jakim pracowli Judica-Cordiglia przyznają, że byli oni w stanie wychwytywać i nagrywać sygnały z niektórych misji, jednak zarówno Amerykanie jak i Rosjanie nigdy nie potwierdzili ich autentyczności. Powodem może być fakt, że bracia dysponują materiałami, z których wynika, że zanim Sowieci ogłosili światu sukces swojej pierwszej misji kilkakrotnie odnieśli porażkę a ich astronauci zginęli. Przykładowo twierdzą oni, że jeden z nich pochodzi z listopada 1960 roku, a więc sprzed misji Jurija Gagarin i zawiera wiadomość nadaną alfabetem Morsa: "SOS DO CAŁEGO ŚWIATA", na innym z lutego 1961 roku słychać ciężki oddech i przyspieszone bicie serca umierającego astronauty.

Historię z kobietą-astronautą opublikował w 1965 roku Corierre della Sera i pochodzić miała ona z listopada 1963 roku. Czy była prawdziwa? Tego zapewne ani Rosjanie ani Amerykanie nigdy nie potwierdzą.

Filmowa próba przedstawienia chwili gdy bracia usłyszeli sygnał od sowieckiej astronautki:



Kosmonauta from Mirjam Veske on Vimeo.




źródło:
http://it.wikipedia.org/wiki/Achille_e_Giovanni_Judica_Cordiglia
http://www.aerospaceweb.org/question/conspiracy/q0235.shtml

http://vimeo.com/106216724

Fragment powieści "Kod Władzy", rozdział 53, Mazury, Polska

Spokój Poula nie trwał długo. Od dłuższego czasu jechali prostym odcinkiem drogi, a Poul spoglądał co chwilę w lusterko. Poruszył się nerwowo na fotelu, gdy zauważył zbliżające się jeepy. Nie był najlepszym kierowcą. Jego pasażerowie oglądali się do tyłu. Milczeli. Na ich bladych twarzach widać było strach. Poul zwolnił przed skrętem w prawo. Za zakrętem nie dostrzegł żadnych zabudowań. Ale cały czas miał nadzieję, że dotrze do bardziej zaludnionego miejsca, zanim ciągle skracające dystans samochody ich dopadną. Był pewien, że go ścigają. Żałował teraz, że zabrał ze sobą tych młodych ludzi. Wyrzucał sobie, że to brak poczucia własnego bezpieczeństwa wpłynął na decyzję o podwiezieniu ich. Przerażenie potęgowało się. Jest teraz odpowiedzialny nie tylko za swoje życie, ale także za autostopowiczów. Niewinnych, przypadkowych pasażerów, którzy znaleźli się w samym centrum koszmaru. Spojrzał raz jeszcze w lusterko.
– Boże, w tobie cała nadzieja – pomodlił się.
Droga stawała się coraz bardziej kręta. Wznosiła się w górę i w dół. Z obu stron ciągnął się gęsty las. Poul jechał teraz wolniej. Liczne zakręty nie pozwalały rozwinąć większej prędkości. Nagle zobaczył rozświetlony przód czarnego jeepa tuż za sobą. Nie mógł dostrzec jego kierowcy. Samochody wyjechały na prostą. Poul zauważył, że jadący za nim jeep włączył lewy kierunkowskaz. Chciał go wyprzedzić.
– Może po prostu jadą szybko, a ja niepotrzebnie panikuję.
– Czuł jednak, że prawda jest zupełnie inna.
Nie miał wyjścia. Nie potrafił uciec. Zjechał na skraj drogi. Pierwszy samochód wyprzedził go. Jechał teraz, jak gdyby nigdy nic, przed nim. Samochody weszły w zakręt.
„Nie chce mnie wyprzedzić – pomyślał Poul, spoglądając we wsteczne lusterko. – Spokojnie, zaraz to zrobi”. Wyjechali na kolejną prostą. Mknęli teraz ponad sto kilometrów na godzinę.
– No, wyprzedzaj... – Poul denerwował się.
Nagle jadący przed nim zaczął gwałtownie hamować. Poul spóźnił się wpatrzony w lusterko. Jego wóz zbliżył się nie- bezpiecznie do tyłu hamującego auta. Nacisnął gwałtownie hamulec. Samochodem zaczęło rzucać. Wyprostował gwałtownie kierownicę. Zwolnił. Jadący przed nim jeep uniemożliwiał mu ominięcie go, coraz bardziej wytracał prędkość.

Spojrzał w lusterko. Drugi samochód zbliżał się do jego tylnego zderzaka.
Poul musiał się zatrzymać. Jeep przed nim również stanął. Auto Poula stało na pustej drodze, zablokowane przez czarne pojazdy. Z samochodu stojącego przed nim wyskoczyli dwaj mężczyźni. Podbiegli z obu stron. W tym samym momencie otworzyli przednie drzwi.
– Wysiadać! – krzyknął mężczyzna. – Ty też – skinął głową
na dziewczynę. Wysiadł z samochodu. Stojący obok niego mężczyzna szarpnął go mocno i rzucił na maskę. Szybko sprawdził, czy nie ma przy sobie broni.
Poul spojrzał w kierunku młodych ludzi. Drugi mężczyzna popchnął ich do rowu odgradzającego drogę od lasu. Po chwili dostrzegł, że tamten sięgnął pod marynarkę. Wyjął spod niej pistolet. Bez słowa wymierzył do chłopaka. Wystrzelił. Tamten osunął się na ziemię. Poul usłyszał narastający huk. Nie wiedział, co się dzieje. Spoglądał na scenę rozgrywającą się po drugiej stronie samochodu. Przerażona dziewczyna wpatrywała się w mężczyznę w garniturze. Ten wymierzył do niej i ponownie strzelił. Upadła na chłopaka. „Boże!” – zawołał w myślach Poul. Poczuł jak uderza go fala gorąca, z trudem nabrał powietrza. To, co stało się przed chwilą wydało mu się tak koszmarne i nierealne zarazem, że nie był w stanie się poruszyć. Jednak szybko musiał ocknąć się z letargu. Stojący przy nim mężczyzna szarpnął go ponownie.
– Teraz na ciebie kolej, księżulu – syknął po angielsku. – Ruszaj!Jego ostatnie słowa zagłuszył ryk wtaczającego się na drogę przed jeepem ogromnego samochodu, wywożącego z lasu ścięte pnie drzew. Za nim jechał kolejny samochód. Pierwszy z nich znalazł się na wysokości jeepa. „Muszę uciekać!” Obaj mężczyźni spoglądali w kierunku jadących pojazdów. Poul odruchowo rzucił się pędem przed maskę ciężarówki z drewnem. Przebiegł przed nią i wpadł w las. Rzucili się za nim, ale jadące samochody uniemożliwiły im przebiegnięcie drogi. Z drugiego auta wyskoczyli dwaj kolejni mężczyźni.
– Ty zostajesz! – krzyknął człowiek z pistoletem, wskazując nim na kierowcę drugiego pojazdu. – Posprzątaj tu. A ty z nami – wskazał na drugiego. – Macie premię, jak złapiemy tego gnoja. Martwego lub żywego. Pozostali wyjęli broń i rzucili się w pogoń za uciekającym. Poul przedzierał się przez krzewy. Gałęzie uderzały go w twarz. Czuł strużkę krwi spływającą mu na usta. Biegł jak najszybciej, niemalże na oślep. Rozgarniał gałęzie, potykał się o wystające korzenie. Biegnąc, ślizgał się. Wiedział, że walczy o życie. Nie oglądał się za siebie. To, jaka odległość dzieliła go od mężczyzn, nie miało dla niego żadnego znaczenia. Ważna była tylko droga przed nim. Wbiegł na leśną ścieżkę prowadzącą w lewo, równolegle do drogi. Wyżłobione w niej koleiny przejeżdżających ciężkich samochodów, wypełnione były wodą. Biegł pomiędzy nimi, lecz od czasu do czasu osuwał się do mętnej wody. Bał się, że złamie nogę, ale strach dodawał mu sił. Poul w collegu biegał w reprezentacji szkoły. Jego organizm pamiętał długie treningi. Ta dawna umiejętność miała teraz zadecydować o jego życiu. Daleko za sobą słyszał nawołujące się głosy goniących go. Nie rozumiał języka, w jakim wołali do siebie. Droga, po której biegł, skręcała teraz gwałtownie w prawo. Wiedział, że jak do niej dotrą, już go na niej nie zobaczą. Będą musieli się rozdzielić. Będzie miał za sobą najprawdopodobniej tylko jednego przeciwnika. Starał się przyspieszyć. W pewnej chwili przewrócił się, potykając się o wystający z trawy kamień. Przekoziołkował kilka razy. Jego ubranie przesiąkało wodą. Czuł przyklejające się do ciała błoto. Pozbierał się szybko. Próbował równo oddychać. Trzymał nerwy na wodzy, starając się nie spoglądać za siebie. Biegnąc, zastanawiał się, dokąd ma się skierować. Pomyślał, że najlepiej będzie wydostać się z powrotem na drogę. Zatrzymać jakiś samochód i zmusić kogoś, by go zabrał. Zanim któryś ze ścigających zabije kolejną osobę, muszą odjechać. Jeśli będzie miał szczęście, kręta droga ukryje fakt, że ucieka samochodem. Nim się zorientują, upłynie prawdopodobnie sporo czasu, który pozwoli mu być może uratować życie. Skręcił gwałtownie w prawo. Biegł teraz ukosem pod górę, oddalając się od miejsca, w którym ich zatrzymano. Im dalej, tym lepiej. Droga pod górę mogła dać mu kolejne metry przewagi. Biegł po stromym zboczu. Las rzednął. Poul ślizgał się po mokrym mchu, ale jego wygodne włoskie buty pomagały mu w biegu, przylegając dokładnie do stóp.
– Jeszcze kilkaset metrów... No, dalej do przodu... – szeptał do siebie, dysząc.
Nie słyszał głosów ścigających go ludzi. Strach mobilizował go.
Po chwili zobaczył skraj lasu.

Gdzie najwięcej obserwuje się UFO? Czy ilość obserwacji rośnie? [INFOGRAFIKA]

Napisanie ostatniego postu na temat malunków naskalnych uświadomiło mi, że dawno nie publikowałem żadnych materiałów na temat UFO. Oto kilka ciekawych infografik jakie udało mi się zgromadzić. Mam nadzieję, że posłużą one jako ciekawy wstęp do dyskusji na temat tego zjawiska. Zapraszam.

Indie: czy liczące 10 tysięcy lat malowidła przedstawiają istoty pozaziemskie?

Indyjscy archeologowie mają nie lada problem, odkryte przez nich malowidła naskalne liczyć mogą nawet 10 tysięcy lat, ale problem jest inny: widać na nich postacie wyglądające jak przybysze z kosmosu.

 

Oficjalny pogląd jest jasny i oczywisty: nasza historia ma charakter liniowy, ludzkość nigdy nie kontaktowała się z obcymi cywilizacjami, nigdy też w przeszłości nie istniała żadna ludzka zaawansowana cywilizacja. Problem pojawia się kiedy chcemy wytłumaczyć zjawiska zupełnie przez oficjalną wersję historii niewytłumaczalne, takie jak wiek Sfinksa, piramidy rozsiane po całym świecie czy tunele ciągnące się pod prawie całym kontynentem europejskim. Nasza wiedza o przeszłości wciąż jest względnie nieduża, zwłaszcza, że ogromna ilość wykopalisk i wiedzy archeologicznej pochodzi przede wszystkim z okolic Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu. A przecież reszta świata wciąż skrywa przed nami swoje tajemnice.

Taka sytuacja ma miejsce w przypadku mieszczącej się około 130 kilometrów od Raipuru (środkowo-wschodnia część Indii) wiosek Chandeli i Gotitola, gdzie w okolicznych jaskiniach odnaleziono tajemnicze malunki na skałach mogące przedstawiać przybyszy z innej planety.

Niektórzy mieszkańcy okolicznych miejscowości otaczają te malowidła czcią, inni opowiadają historie zasłyszane od ich pradziadów, z którzy opowiadali im o ludziach zwanych "rohela", czyli nieduzi, którzy niegdyś przybyli na ziemię prosto z nieba w okrągłym, latającym obiekcie a następnie zabrali ze sobą kilku mieszkańców wioski.

Chociaż archeolodzy oceniają wiek malowideł na blisko 10 tysięcy lat, to jednak wciąż nie utraciły one swoich barw. Widać na nich postacie trzymające przypominające broń przedmioty, gdzieniegdzie mają one na sobie stroje przypominające kombinezowny kosmiczne, nie widać jednak ich rysów twarzy.

źródło: Ufo-blogger

Wojny informacyjne: W razie wojny lub rebelii Rosja odetnie internet

Wybuch wojny lub niepokojów społecznych to niezwykle istotny dla wszelkiej propagandy moment - władze muszą wówczas przekonać opinię publiczną za granicą, że na ich terytorium sprawy mają się dobrze. Jak tego dokonać? Wystarczy odciąć obywatelom internet.

fot. http://shootingfromthelip.wordpress.com

Właśnie taką strategię zastosują najpewniej rosyjskie władze w sytuacji gdy napięta sytuacja w kraju wydostanie się spod kontroli i dojdzie do eskalacji przemocy. Nauczeni przykładami z Arabskiej Wiosny a ostatnio również w Ukrainy Rosjanie rozważają w tej chwili na poziomie komisji bezpieczeństwa scenariusz, w którym internet zostanie odcięty.

Pytanie jednak, kto odetnie kogo, gdyż w tej chwili duża ilość stron w Rosji umieszczonych jest na zagranicznych serwerach. Zdaniem ministra komunikacji, Mikołaja Nikoforowa "Rosja w ostatniem czasie stanęła w obliczu jednostronnych sankcji. W takich warunkach pracujemy nad scenariuszami, według których nasi partnerzy zdecydują się na odcięcie nas od internetu".

Prace komisji zakładają w takiej sytuacji przygotowanie scenariusza, w którym ustanowiona zostanie kontrola państwowa nad ruchem w internecie, analogiczna do tej jaka miała miejsce w 2011 roku w Egipcie kiedy to władze zablokowały dostęp przede wszystkim do serwisów społecznościowych z Twitterem i Facebookiem na czele.

Narzędzia tortur na sprzedaż? Chińskie firmy są liderem w eksporcie

Potężna chińska gospodarka i miliony niedużych przedsiębiorstw z Państwa Środka są w stanie dostosować się do wszelkich potrzeb swoich klientów. Nisza do zagospodarowania znalazła się nawet na rynku narzędzi tortur. 

fot. bredmaker /sxc.hu

Ponad 130 firm zaangażowanych jest w produkcję bądź handel sprzętu służącego do torturowania ludzi - podała Amnesty International za pośrednictwem agencji Reutera - z kolei dekadę temu było ich jeszcze tylko 28. Głównym odbiorcą narzędzi są rządy państw afrykańskich oraz południowoazjatyckich, tylko jedna z badanych firm przyznaje, że posiada kontakty handlowe w blisko 40 afrykańskich krajach wysyłając tam między innymi tasery, krzesła z możliwością unieruchomienia siedzącego oraz specjalne kajdanki zakładane na kciuki. Narzędzia te uznawane są za naruszające zasady prawa międzynarodowego i łamiące prawa człowieka.

Amnesty International poinformowała również, że posiada zdjęcia z Ghany, Senegalu, Egiptu oraz Madagaskaru, na których widać jak policja korzysta z wyprodukowanych w Chinach pałek elektrycznych.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych ChRL pozostało nieuchwytne i nie udzieliło w tej sprawie żadnego komentarza. Same Chiny również pozostają dalekie od zachowywania standardów jaki oczekuje AI, dopiero w listopadzie ubiegłego roku chiński sąd najwyższy uznał, że należy odejść od wymuszania zeznań przy pomocy tortur.

Fragment powieści "Kod Władzy". Rozdział 52, gdzieś na Mazurach

fot. Wikipedia

Droga prowadząca na Mazury stawała się z każdym kilometrem coraz bardziej malownicza. Poul ściszył radio. Przy podawaniu wiadomości automatycznie robiło się głośniej. W jego odczuciu za bardzo. Zatrzymał się w małej przydrożnej restauracji. Przemył twarz i usiadł przy stoliku. Zamówił czarną kawę. Do Kajetana miał już nie więcej niż sto pięćdziesiąt kilometrów. Gdy pił kawę, jego uwagę przyciągnął odgłos gwałtownego hamowania. Spojrzał na parking. Kolejno zatrzymały się na nim dwa olbrzymie czarne jeepy. Z każdego wysiadło dwóch mężczyzn. Krótko obcięci, w granatowych garniturach i czarnych okularach, wyglądali jak członkowie ochrony rządowego orszaku. „Może zaraz nadjedzie jakiś państwowy dostojnik” – pomyślał Poul. Mężczyźni nie weszli do środka. Przechadzali się po parkingu, oglądając stojące na nim samochody. Poul poczuł się nieswojo, gdy zatrzymali się na dłużej przy jego aucie. Przyglądali mu się uważnie, wymienili kilka uwag. W pewnej chwili, jak na komendę, odeszli od samochodu Poula. Dwaj wsiedli do jednego z zaparkowanych jeepów, trzeci usiadł za kierownicą auta zaparkowanego obok. Czwarty udał się w kierunku wejścia do restauracji. Poula ogarnął dziwny niepokój. Miał nieodparte wrażenie, że to właśnie on jest obiektem ich poszukiwań. Wziął do ręki dużą kartę menu. Kiedy mężczyzna wszedł na salę, zasłonił nią twarz.
„Boże, co ja wyprawiam... Niedługo będę się bał własnego
cienia” – pomyślał. Starał się uspokoić, ale niepewność go nie opuszczała. Ostatnie wydarzenia spotęgowały w nim poczucie zagrożenia. W ciągu minionego tygodnia dwukrotnie ktoś próbował go
zabić. Spoglądał ukradkiem na przechadzającego się po restauracji mężczyznę. Ten uważnie rozglądał się po sali. Po chwili wyszedł. Poul spojrzał przez szybę. Mężczyzna podszedł do samochodu, w którym siedzieli dwaj jego towarzysze. Powiedział coś do nich i odszedł w kierunku drugiego auta. Wsiadł. Jeepy jednak nie ruszyły z parkingu. Stały nieruchomo. „I co teraz? Co mam robić?” – zastanawiał się Poul. Narastała w nim panika. Wiedział, że niczego sobie nie uroił. Czekano
na niego. Był w potrzasku.

– Czy czegoś jeszcze pan sobie życzy? – usłyszał głos kelnera tuż na swoim uchem.
Spojrzał w górę.
– Nie dziękuję, jeżeli pan pozwoli, zapłacę.
– Proszę. Kelner sięgnął po bloczek. Wymienił kwotę i odebrał należność. Poul został sam. Spojrzał nerwowo za okno. Samochody stały nadal. Nagle z hukiem otworzyły się drzwi wejściowe. Do wnętrza wpadł młody chłopak z długimi kręconymi włosami i plecakiem przewieszonym przez ramię. Towarzyszyła mu zgrabna, krótko obcięta brunetka w dżinsowej spódniczce z turystyczną czerwoną torbą.
– Czy ktoś jedzie na Mikołajki? – zawołał chłopak. – Mikołajki?! – powtórzył.

– Ja, ja jadę! – Poul poderwał się z krzesła. Zrozumiał, że ma do czynienia z dwójką autostopowiczów. W głowie zaświtała mu myśl, że może ci młodzi ludzie zmylą czekających na niego ludzi. A może ich obecność po prostu doda mu odwagi, przecież to miejsce publiczne. Nic nie może się stać.
– A zabierze nas pan? – zapytał chłopak po angielsku.
– Oczywiście, już wychodzę. Poczekajcie przy volkswagenie.
– Dobra, chodź Aga. – Pociągnął dziewczynę za sobą.

Wyszli na zewnątrz. Poul poszedł za nimi. Podszedł do samochodu, niepewnie spoglądając w stronę jeepów. Czarne szyby zasłaniały twarze siedzących w środku. Otworzył bagażnik, chłopak wrzucił do środka plecak. Wsiedli we troje do wozu. Powoli odjechali. Poul spojrzał w lusterko. Jeepy ruszyły z miejsca. Wtoczyły się na drogę. Skręciły w kierunku, w którym jechał. Poul poczuł kropelki potu na czole. Chłopak z dziewczyną rozmawiali o czymś głośno. Dodał gazu. Minąwszy długi zakręt, Poul z niecierpliwością wpatrywał się w lusterko. Samochody znów się pojawiły.
„Chyba mamy problem” – pomyślał.

Starał się jechać spokojnie, nie dając poznać jadącym za nim, że zauważył pościg. Za oknem przesuwały się coraz szybciej mazurskie widoki. Dzieląca ich odległość zmniejszała się. Poul zauważył, że zbliża się do przejazdu kolejowego. Przyspieszył. Gdy wyjechał zza zakrętu, zauważył migające czerwone światło i dróżnika rozpoczynającego opuszczanie metalowych barier. Jeszcze bardziej przyspieszył. Samochód z dużą prędkością przetoczył się przez przejazd. Poul spojrzał w lusterko. Szlabany zamknęły się. Z drugiej strony przed nimi zatrzymały się czarne samochody. Wyskoczyli z nich mężczyźni. Krzyczeli coś do dróżnika, lecz ten kręcił przecząco głową. Poul dodał gazu. Samochód jechał szybko. Jego pasażerowie przestali ze sobą rozmawiać. Uciekał bez planu. Starał się szybko wymyślić jakieś rozwiązanie.
– Czy znacie tę okolicę? – zapytał młodych ludzi.
– Nie bardzo, a czego szukamy? – zapytała trzeźwo dziewczyna.
– Najlepiej posterunku policji – odpowiedział.
– Boże! Czy coś nam grozi?! – zapytała przerażona.
– Nie wiem, ale nie podobają mi się tamte samochody – odparł Poul. – Może to przypadek, ale mam wrażenie, że za nami jadą.– Czy pan ich zna? – zapytała.
– Nie, ale słyszałem, że często kradną tu samochody, może o to chodzi.
Odetchnęła głośno.
– Pewnie tak...
– Trzymajcie się mocno, spróbujemy dojechać do jakiejś zaludnionej okolicy.
– OK – potwierdziła. Powiedziała coś do chłopaka.
Ten pokiwał głową. Zacisnął mocniej dłoń na uchwycie nad drzwiami.
Poul spojrzał w lusterko. Nikt za nimi nie jechał.

Przypominamy: Kochanie... zróbimy sobie państwo!

Referendum w Szkocji okazało się, przynajmniej oficjalnie, tryumfem demokracji, na jego wynik czekało jednak wielu mieszkańców takich krajów jak Katalonia, Kraj Basków, Bawarii a także Bośniaccy Serbowie i być może przede wszystkim mieszkańcy Donbasu zwanego od niedawno Noworosją. Jak wspomnieli przedstawiciele tego nie uznawanego przez większość świata państwa, wynik referendum w Szkocji stworzy bardzo ważny precedens, na który również oni będą mogli się powołać. My tymczasem przypomnijmy sobie tekst na temat tego jak tworzy się nowe państwa na mapie.

Globalny terroryzm, globalne wyzwania, globalny podatek, a także światowe państwo, które ma nad tym wszystkim sprawować pieczę. W czasach, gdy drogi do zjednoczenia Ziemi w jeden organizm państwowy wydają się być bliższe niż kiedykolwiek w historii, warto przyjrzeć się koncepcjom alternatywnym, czyli zakładającym niepodległość jak największej ilości państw.

Rzeczywistość polityczna jest dynamiczna, niektóre państwa upadają, a na ich miejscu wyrastają nowe, żywotne organizmy. Powstanie niektórych przebiega w sposób w miarę pokojowy, inne z kolei swoją drogę do niezależności muszą wywalczyć w długich i krwawych wojnach

 

 

czytaj dalej...

Telepatia na polu walki? Już wkrótce będzie można myślą sterować maszynami!

Komunikacja między dwiema osobami za pomocą myśli. Marzenie? A może co raz bliższa nam technologia?

Tym razem coś nowego - nie będzie o najnowszym odkryciu amerykańskich czy japońskich naukowców, lecz wiadomość dotarła z Europy, a dokładnie z Hiszpanii. W czasopiśmie PLOS ONE opublikowali oni raport ze swoich badań, z których wynika, że udało im się stworzyć technologię umożliwiającą ludziom komunikować się za pomocą telepatii przez internet bez jakichkolwiek implantów.

Jeden z uczestników badań znajdował się w Thiruvananthapuram w Indiach i miał na głowie elektroencefalograf (EEG), który odczytywał sygnały elektromagnetyczne z jego mózgu. Poproszono go by skoncentrował się na przenoszeniu obiektu na ekranie, następnie komputer na tej podstawie tworzył kod zerojedynkowy. Wiadomość była następnie wysyłana emailem do trzech osób w Strasburgu. Ostatecznie zakodowana wiadomość była transferowana dzięki komputerowi po raz pierwszy w historii między dwoma mózgami i to bez użycia wszczepionego implantu!

To odkrycie jest z pewnością przełomowe, aczkolwiek nie tylko Hiszpanie pracują nad podobnymi rozwiązaniami. Swoje programy badawcze mają między innymi Niemcy i Amerykanie, i chociaż z punktu widzenia wojskowości znacznie ważniejsze jest opracowanie sprawnej komunikacji między ludzkim mózgiem a maszyną co może zrewolucjonizować współczesne pole walki, to jednak również zdolność komunikowania między ludźmi może się przydać. W końcu sami żołnierze nie będą musieli korzystać z radia czy znaków, wystarczy sama myśl. Czy to nie wielka zmiana?

źródło: Defense One

Niemiecki minister: Google powinno ujawnić swój algorytm

Globalny koncern Google powinien stać się bardziej transparentny i ujawnić algorytm jakiego używa do tworzenia rankingu stron - powiedział w wywiadzie dla "Financial Times" niemiecki minister sprawiedliwości.

Heiko Maas /fot. Wikipedia

Zdaniem niemieckiego polityka Heiko Maasa Google powinno stać się bardziej przejrzyste dla użytkowników i doprowadzić do "uwolnienia" algorytmu na jakim oparta jest wyszukiwarka internetowego giganta. Zabrał on też głos w opisywanej niedawno na blogu "Kod Władzy" sprawie potencjalnego podziału Google jako firmy za dużej i tym samym ograniczającej konkurencję na rynku (przypomnijmy, że w Niemczech powstaje właśnie ustawa, która może mieć właśnie takie konsekwencje).

Maas stwierdził:

Takie rozwiązanie zawsze będzie ostatecznością. Mamy w tej chwili kilka prób podjętych w tej sprawie na poziomie zarówno państw jak i europejskim, wkrótce możemy się również spodziewać rozwiązań drogą sądową. Powiedziałbym raczej, że póki co nie osiągnęliśmy momentu, w którym musimy zacząć rozmawiać o podziale. Znacznie więcej sensu miałoby, również z punktu widzenia konkurencyjności i europejskiego rynku IT, jeśli udałoby się osiągnąć rozsądne porozumienie.

Czy owym "rozsądnym porozumieniem" miałoby być ujawnienie przez Google swojej największej tajemnicy? Zapewne gigant będzie się przed tym bronić jak tylko może, gdyż to właśnie fakt, że informacje o rankingach pozostają w sekrecie sprawia, że w wyszukiwarce pojawia się niewiele różnej maści SPAMu, który z pewnością by wrócił jeśli nagle każdy wiedziałby jak dostosować swoja stronę do oczekiwań wyszukiwarki. Cała sprawa może mieć też drugie dno i być kolejnym już ciosem zadawanym przez niemieckie władze firmom, które współpracowały z NSA, a których udział w procederze podsłuchiwania ujawnił Edward Snowden. 

 

źródło: Financial Times

Budowla w kształcie księżyca znaleziona w Izraelu. Może mieć nawet 5 tysięcy lat!

Ogromną konstrukcję odkryto niedawno na terenie Izraela, kształtem przypomina księżyc i jest starsza od piramid w Gizie a także od monumentalnych megalitów Stonehenge. Póki co nie wiadomo jednak w jakim celu powstała. 

 

źródło: Google Earth

Tajemnicza budowla znajduje się około 13 kilometrów na północny zachód od Jeziora Tyberiadzkiego, datę budowy szacuje się na okres między 3050 a 2650 rokiem przed Chrystusem. Liczy ona 150 metrów długości, 20 metrów szerokości a jej wysokość wynosi obecnie około 7 metrów. Szacuje się, że podczas jego budowy potrzebnych było około 200 ludzi, którzy musieliby pracować nieprzerwanie przez 5 miesięcy by wnieść podobną konstrukcję. Sprawa jest o tyle problematyczna, że nie znany jest powód jej wzniesienia ani tożsamości samych budowniczych. 

 

Co prawda w odległości niecałego dnia drogi znajdują się ruiny starożytnego miasta Bet Yerah, co po hebrajsku ma znaczyć "dom księżycowego boga" w związku z czym archeologowie skłaniają się ku teorii, że za księżycową budowlą mogą stać jego mieszkańcy, niemniej dla małej, w dużym stopniu rolniczej i pasterskiej społeczności zaangażowanie tak dużej ilości ludzi w budowę musiało być niezwykle ciężkim przedsięwzięciem. Zbieżność nazwy miasta z kształtem konstrukcji może nasuwać oczywiste skojarzenia, jednak sama nazwa znana jest z późniejszych źródeł i nie wiadomo czy nosiło ją 5 tysięcy lat temu. Równie dobrze mogło ono zostać później nazwane przez okoliczne ludy właśnie z uwagi na leżące w pobliżu budowle.

Cała sprawa jest tym ciekawsza, że rok wcześniej pod powierzchnią Jeziora Tyberiadzkiego znaleziono ważącą najprawdopodobniej około 60 tysięcy ton okrągłą konstrukcję, której promień wynosi aż 70 metrów. Również w tym przypadku nie znane jest jego pochodzenie ani powód, dla którego powstał obie konstrukcje mogą być jednak kolejnymi tajemnicami jakie skrywa Ziemia Święta.

źródło: LiveScience

Fragment powieści "Kod Władzy": Rozdział 50 Biały Dom, Waszyngton

 

 Telefon w gabinecie owalnym dzwonił już chwilę. Kilka osób czekało na prezydenta. Obecny wśród nich człowiek w mundurze generała sięgnął prawą ręką do kieszeni. Wyjął telefon, zidentyfikował numer. Podniósł się z miejsca i spojrzał na prezydenta wzrokiem proszącym o usprawiedliwienie. Prezydent machnął ręką, wracając do przerwanego wątku. Generał wyszedł z okrągłego pokoju. Nacisnął na telefonie przycisk z zieloną słuchawką.
– Słucham? – powiedział niezbyt głośno.
– Dziś rano nasz zaginiony rozmawiał z Rzymem. Znaleźliśmy go. Jest jeszcze w Polsce.

– Nareszcie – odetchnął generał. – Wiesz, co macie robić?
– Ściszył głos.
– Wiem, natychmiast wysłałem kogo trzeba – odpowiedział
głos w słuchawce.
– Tylko tego nie schrzańcie, tak jak Niemcy.
– Tak jest.
Generał rozłączył się. Z wyraźnie zadowoloną miną włożył telefon z powrotem do kieszeni.
Po chwili zniknął za drzwiami najważniejszego gabinetu.

Rozdział 51Watykan 

 

Na środku obszernej komnaty stało krzesło. Otaczało je kilku mężczyzn. Wpatrywali się w człowieka siedzącego na nim.
Ubrany był w czarny habit. Ręce miał skrępowane z tyłu.
Sekretarz kardynała Carrasoniego milczał.
– Dlaczego uciekałeś?
– Czego szukałeś w tajnej bibliotece?
– Czemu milczysz?
– Dlaczego nie odpowiadasz?
– Dlaczego zdradziłeś?
Pytania padały, jedno za drugim.
Odpowiadało im milczenie.
– Czy kardynał wiedział, co tam robiłeś?

– Czy coś zabrałeś z pokoju?
– Proszę odpowiadać...
Milczenie.
Mężczyźni spojrzeli po sobie.
– Nic z niego nie wydobędziemy. Trzeba zawiadomić kardynała.
– Na razie nie wydobędziemy – dodał szef osobistej straży papieża.
– Słusznie, w tej chwili niczego się nie dowiemy.
– Odprowadźcie go do celi. Mamy dużo czasu. Pokój opustoszał. Wrócili rano. Do komnaty, w której czekał podejrzany uciekinier wszedł kardynał Carrasoni i szef watykańskiej straży Giovani Rossi. Na ich widok, siedzący przy stole mężczyzna poderwał się.
– Szczęść Boże...
– Daj spokój. Siadaj – żachnął się kardynał.
Podeszli do stołu. Kardynał spoglądał chwilę na siedzącego z opuszczoną głową człowieka. Odetchnął głośno, zrobił gest ręką w kierunku stojących krzeseł. Mężczyźni usiedli. Panowała cisza.
– Zawiodłeś mnie. Bardzo mnie zawiodłeś... – przerwał ją
Carrasoni.
– Wiem – wydusił z siebie młody człowiek. – Wasza
Ekscelencjo...
Kardynał zrobił gwałtowny gest ręką.
– Milcz, nie chcę słuchać twoich nieszczerych przeprosin.
Spojrzał na siedzącego obok szefa straży.
– Giovani? – zwrócił się do niego.– Wasza Ekscelencjo, wysłuchajmy go. Może to jakaś osobista sprawa? – powiedział spokojnie. – Claudio, czego szukałeś w tym miejscu?
Młody człowiek milczał.
– Claudio – Rossi podniósł głos. – Twoją sytuację może poprawić tylko szczere wyznanie. – Zawahał się. – Milcząc niczego nie osiągniesz – dodał spokojnie. W pokoju wciąż panowało milczenie. Rossi spojrzał na kardynała. Ten akceptująco skinął głową.
Spokojna rozmowa mogła więcej przynieść niż agresywne przesłuchanie.
– Każdy z nas popełnia czasem błędy – kontynuował Rossi. – Szczere wyznanie winy może wszystko zmienić. Czyż wyznanie grzechu w czasie spowiedzi nie oczyszcza? Nie daje nadziei? Nie trzymaj tego w sobie, kardynał zawsze był twoim przyjacielem. – Spojrzał w jego kierunku szukając akceptacji.
– To od Ekscelencji zależy czy wczorajszy incydent będzie tylko przykrą przygodą. Przypadkową przygodą – dodał sugerując głosem możliwość uniknięcia konsekwencji. Miał wrażenie, że kardynał zaakceptował konwencję jego rozmowy z młodym, wystraszonym swoją sytuacją człowiekiem.
– Opowiedz nam spokojnie, co się stało – zachęcał. Sekretarz kardynała milczał. Wahał się. Nerwowo ściskał splecione ze sobą dłonie. Był bardzo zdenerwowany, wczorajsza sytuacja przeraziła go. Noc spędzona samotnie nie pozwoliła mu spać. Spanikowany nie wiedział, co przyniosą mu kolejne dni. Bał się konsekwencji, bał się reakcji ojca, dla którego był wszystkim. Człowieka, który poświęcił swoje życie, by jego syn mógł trafić do miejsca, o którym marzyło tysiące młodych księży. Do samego serca Kościoła. Carrasoni i Rossi czekali na reakcję młodego sekretarza. Widzieli na jego twarzy emocje. Wyczuwali, że walczy ze sobą. Kropelki potu zaczęły spływać po jego czole. Podniósł głowę. Otworzył usta, chciał coś powiedzieć, przełknął ślinę. Ponownie opuścił głowę.
– Nie mogę... – wydusił z siebie.
Kardynał spojrzał na Rossiego. Ten zmrużył oczy w geście uspokojenia.
– Pamiętaj, chcemy ci pomóc – odezwał się spokojnie. – To, co nam powiesz, zostanie w tym pokoju, oczywiście jeżeli będziesz z nami szczery.
– Mów Claudio – odezwał się kardynał. – Obiecuję ci rozważnie cię osądzić.
Chłopak podniósł głowę. Po rozpalonych policzkach spływały łzy.
– Bardzo ... bardzo przepraszam... – jąkał się.
– Uspokój się, proszę. – Rossi był życzliwy.
Claudio starł łzy z twarzy.
– Kazali mi znaleźć pewien dokument – powiedział przerywanym głosem.
– Jaki dokument?
– Miałem znaleźć rejestr, jakiś opis przypadków molestowania przez duchownych młodych księży, chłopców z którymi mieli kontakt w swojej posłudze.
– Spotkałeś się z takim dokumentem? – zapytał Rossi.
Chłopak pokręcił przecząco głową.
– Nie, nie wiedziałem wcześniej, że coś takiego istnieje. Nigdy nie byłem nawet świadkiem rozmów na ten temat. Rossi zmarszczył w geście zdziwienia brwi.
– Skoro tak, to jak znalazłeś się w tym tajnym archiwum?
Skąd wiedziałeś, gdzie masz szukać?
– Dostałem wiadomość.
– Wiadomość? Jaką wiadomość? Od kogo? – padały pytania.
Chłopak odetchnął głośno. Widać było, że się uspokaja.
Spojrzał na Rossiego.
– Widomość leżała na stole w pokoju, w którym mieszkam, zamknięta w kopercie. Ktoś przyniósł ją, gdy mnie nie było. W treści wiadomości było napisane, co mam zrobić, to znaczy czego i gdzie mam szukać.
– Czy wskazano w niej również, komu masz oddać te ewentualne materiały?
– Nie, wiadomość tego nie zawierała. Znalazłem w niej tylko stwierdzenie, że mam ukryć rejestr u siebie w pokoju i czekać. Ktoś, kto przekazał mi informację, miał się ze mną zgodnie z zapisem, skontaktować.
– Czy wiesz kto to był? – wtrącił się kardynał.
Sekretarz kardynała spojrzał na swojego przełożonego.
– Wiem tylko, że to osoba z bardzo bliskiego otoczenia Ojca Świętego.
Zapadło milczenie. Przerwał je Rossi.
– Powiedz nam Claudio, dlaczego wykonałeś polecenie nieznanej ci osoby? Czy znajdując dziwne polecenie, nie powinieneś zwrócić się z tym do kardynała Carrasoniego? Nie byłeś zaskoczony tak dziwnie przekazanym zadaniem? Czy sądziłeś, że to właśnie kardynał ci je zlecił?
Chłopak pokręcił przecząco głową.
– Ja wiedziałem, że ta wiadomość nie pochodzi od kardynała.

– Skoro tak, to wiedziałeś kto ci wydał polecenie? – Rossi zaczął naciskać.
Chłopak ponownie wykonał gest przeczenia.
– Nie, tego nie wiedziałem – odpowiedział zwieszając głowę. Rossi spojrzał zdziwiony na kardynała. Ten wzruszył ramionami.
– Claudio, nie bardzo rozumiem. Czy zechciałbyś to jaśniej powiedzieć?
Chłopak westchnął głęboko.
– Ta historia zdarzyła się dwa miesiące temu w Berlinie. Zostałem wysłany na konferencję Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki. Miałem przysłuchiwać się obradom o roli etyki w czasach kryzysu gospodarczego. W akademii jest grupa naukowców zajmujących się religiami i ich wpływem na społeczeństwa świata. Byłem bardzo zadowolony z tej delegacji. Tak szacowne grono, tematyka, która mnie interesuje, szczególnie z uwagi na przyszły doktorat. Wszystko zapowiadało się bardzo interesująco. Zameldowałem się w hotelu, o wyznaczonej godzinie znalazłem się w miejscu, w którym odbywały się obrady, a potem długo im się przysłuchiwałem. Nic nie zapowiadało póź- niejszych, dramatycznych dla mnie wydarzeń. Podczas obiadu poznałem młodego niemieckiego naukowca. Z uniwersytetu w Getyndze, o ile sobie dobrze przypominam. – Przerwał swoją relację.
– Co było dalej? – zapytał Rossi.
Chłopak spojrzał na niego.
– Był bardzo miły. Drugą część obrad siedzieliśmy obok siebie.
Później zaprosił mnie na, jak powiedział, niemieckiego sznapsa.
To taki rodzaj ich alkoholu, a właściwie nazwa czynności jego spożywania. Zachęcał mnie mówiąc, że trudno być w Niemczech i nie wypić z przyjacielem za zdrowie. Nie znam tego obyczaju, ale nie chciałem go urazić. – Zamilkł jakby przywołując wspomnienia. – Po kolacji dotarłem do wskazanej, typowo niemieckiej knajpki. Była pełna ludzi, śpiewów, słowem: zapowiadał się sympatyczny wieczór w lokalnej atmosferze biesiadowania.
Pamiętam, że niewiele wypiłem alkoholu, kieliszek, może dwa, ale nie więcej – zastrzegł. – Najgorsze zdarzyło się potem. Nie wiem, co się dokładnie wydarzyło. Obudziłem się rano w jakimś nie znanym mi mieszkaniu. Nie było w nim nikogo, w powietrzu unosił się zapach alkoholu i papierosów. Ubrałem się i poszedłem do hotelu. Wziąłem prysznic i położyłem się na chwilę. Bardzo bolała mnie głowa. Zasnąłem. Ze snu wyrwał mnie dzwonek telefonu. Telefonował mój wczorajszy znajomy. Pytał jak się czuję i wyśmiewał moje zachowanie. „Niezłe
ziółko z ciebie”, powiedział. Nie wiedziałem, o co mu chodzi....
Ekscelencjo – spojrzał na swojego przełożonego. – Ja nie brałem w tym udziału, ja nic nie pamiętam! – wykrzyknął.
Rossi zareagował natychmiast.
– Spokojnie, uspokój się – powtórzył. – W czym nie brałeś udziału?
Claudio spojrzał na niego. Wydawał się przerażony.
– On pokazał mi zdjęcia. To były fotografie z jakiejś seksualnej orgii. Na zdjęciach byłem ja. Ale... ja niczego nie pamiętam! Boże, dlaczego mi się to przydarzyło? – zaczął szlochać.
– Uspokój się, proszę. – Rossi starał się panować nad sytuacją. – Co się stało później?

– Powiedział mi, że jest członkiem jakiejś organizacji. Ważnych ludzi, którzy walczą z obecnym porządkiem świata, chcąc przeprowadzić swoje reformy. Reformy, jak twierdził, które mają zapewnić szczęście mieszkańcom wybranych krajów. Mówił dużo, gwałtownie, bardzo emocjonalnie. Krzyczał, że młodzi, inteligentni ludzie powinni wspierać ich porządek świata, że tylko on prowadzi do prawdziwego rozwoju. Zobowiązał mnie do działania dla nich. Do wykonywania poleceń organizacji. Oczywiście nie zgodziłem się. – Claudio odpowiedział na pytanie, jakie dostrzegł w oczach mężczyzn przesłuchujących go. – Mężczyzna bardzo się uniósł. Zdenerwowany nie słuchał moich słów sprzeciwu. Zagroził, że ujawni zdjęcia brukowym mediom. Młody ksiądz z Watykanu, sekretarz ważnego kardynała bierze udział w orgii. To było okropne. Co miałem zrobić? Byłem przerażony. Nie wiedziałem, co począć, jak zaprzeczać, jak zabrać mu te nieszczęsne dowody na to, czego przecież nie zrobiłem. Zapytałem, czego ode mnie oczekuje.
– Przerwał.
– I co powiedział? Do czego cię zobowiązał? – zapytał Rossi, który był coraz bardziej zaszokowany całą historią.
Chłopak nerwowo przeciągnął ręką po włosach.
– Zażądał, bym przystąpił do ich organizacji, a właściwie do, jak to nazwał, ich pokojowego oddziału żołnierzy. Miałem czekać na sygnał od kogoś z bliskiego otoczenia papieża, a jeżeli wykonywałbym jego polecenia, miałem zostać zarekomendowany na członka tego dziwnego oddziału. Kazał mi iść do hotelu i zjawić się na drugi dzień na spotkaniu z nim, gdzie miał mi wyjaśnić szczegóły. Wasza Ekscelencjo – zwrócił się do kardynała. – Co ja miałem zrobić? Nie chciałem nikogo narazić. Nie wiedziałem jak można zapobiec prasowej informacji, skandalowi. Ja niczego dzień wcześniej nie zrobiłem. A przynajmniej nie zrobiłem świadomie. – Spoglądał na kardynała błagalnym wzrokiem. – Proszę mi wybaczyć. Mój ojciec umarłby ze wstydu. Poświęcił mi całe życie. Zapadło milczenie przerywane szlochem płaczącego młodego księdza. Szef watykańskiej straży wstał z krzesła. Podszedł do narożnika komnaty w którym stał eklektyczny bufet. Sięgnął po stojącą na nim butelkę wody mineralnej. Postawił ją na tacy z trzema szklankami. Przyniósł ją i postawił na stole. Spojrzał pytająco na kardynała. Ten zrobił przeczący gest głową. Nalał wody do szklanki i postawił przed chłopcem.

– Napij się proszę – powiedział. – Czy poza wczorajszym poleceniem wykonywałeś jakieś inne? – zapytał.
Chłopak poderwał się nerwowo.
– Nie, niczego nie robiłem. To był pierwszy raz. Niczego mi nie kazali robić. Czekałem. Drżałem codziennie, że przyjdzie wiadomość od nich. Chciałem – zwiesił głowę – pójść z tym do kardynała, ale – zawahał się – miałem nadzieję, że się nie odezwą, że to był tylko jakiś szalony sen. Na wszystkich spoglądałem podejrzliwie, szukając jakiegoś gestu. Nic takiego nie następowało. Bałem się. On powiedział mi, że zabiją wszystkich, którzy będą się im przeciwstawiać. Mają wpływy i pieniądze. Ludzi, którzy zrobią dla nich wszystko. Proszę mnie zrozumieć... Popełniłem błąd. - Spojrzał na kardynała. – Powinienem przyjść, powiedzieć. Zwłaszcza jak dostałem ten list, ale panika ... – przerwał szukając akceptacji w oczach kardynała. – Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie – zamilkł. Rossi nalał sobie wody do szklanki. Przełknął łyk. Zastanawiał się. Młody ksiądz wydawał się mówić prawdę. Zawsze uczynny, zdyscyplinowany, oddający się w pełni swojemupowołaniu. Może rzeczywiście – rozważał – padł ofiarą szantażu. W jego wieku trudno było wymagać racjonalnych zachowań. Był na nie za młody. Kardynał milczał. Nie chciał wypytywać swojego podwładnego. Starał się nie uprzedzać do niego. Był rozczarowany jego zachowaniem, rzuciło ono cień również na jego osobę. To on przecież wybrał swojego młodego współpracownika. Czekał na zakończenie przesłuchania. Wiedział, że Rossi rozumie jego postawę. W Watykanie obowiązywały niepisane kodeksy postępowania.
Rossi odezwał się.
– Claudio, posłuchaj, powiedz mi dokładnie – podkreślił – czego dowiedziałeś się o tej, jak powiedziałeś, organizacji. Czy ten mężczyzna mówił, kto do niej należy? Jak ona funkcjonuje? Staram się zrozumieć, że popełniłeś błąd, ale teraz możesz go naprawić szczerze nam mówiąc wszystko, czego się dowiedziałeś. Chłopak spojrzał na kardynała. Ten potakująco skinął głową w geście poparcia słów szefa watykańskiej straży.
– Wiem, chciałbym wszystko odpokutować. Postaram się dokładnie opowiedzieć. – Przełknął łyk wody. – Spotkałem się z nim na drugi dzień, tak jak sobie tego zażyczył. Co do pierwszego dnia, w zasadzie powiedziałem już wszystko. Nerwowa rozmowa, pełna emocji i szantażu. Nic więcej się nie działo. O organizacji nie mówił wówczas wiele, tym bardziej, że nie wiedział jak się zachowam.

– Starałem się nie wyprowadzać go z równowagi, chciałem się uspokoić i wyjaśnić wszystko na drugi dzień. Próba odmowy wywołała u niego prawdziwą furię. Ludzie siedzący wokół,w hotelowej restauracji, zaczęli zwracać na nas uwagę. Starałem się ze swojej strony szybko, pomimo paniki, zakończyć spotkanie. W nocy nie spałem. Chodziłem po pokoju, myślałem, zastanawiałem się czy nie zadzwonić do kardynała, ale... – przerwał na chwilę – nie widziałem, co naprawdę stało się poprzedniej nocy. Zdjęcia jakie mi pokazał, były okropne. Nie doszedłem do niczego. Nie podjąłem żadnej logicznej decyzji. Udałem się na spotkanie zmęczony, zdenerwowany, modląc się, żeby ów człowiek nie przyszedł.
– Ale przyszedł – skomentował koniec jego wypowiedzi Rossi.
Chłopak pokiwał głową.
– Niestety, przyszedł i ponowił swoje żądanie. Powiedziałem mu, że nie chcę uczestniczyć w czymś, czego nie znam. Zwykłem przez swoje krótkie życie, robić wszystko z przeświadczeniem sensu mojego działania. Wydawało się, że to zrozumiał. Być może to spowodowało, że dużo, jak podejrzewam, mi powiedział.
– No właśnie, czego się dowiedziałeś? – zapytał Rossi.
Chłopak zastanawiał się chwilę.
– Muszę sobie trochę to uporządkować – usprawiedliwił się.
– Oczywiście, nie spiesz się – życzliwie powiedział najważniejszy z watykańskich strażników.
– Jak już powiedziałem, wydawało mi się, że go przekonałem. Miałem po cichu nadzieję, że może ta jego organizacja nie czyni nic złego. Tylko ta groźba pozbawienia życia przeciwników... Pomyślałem, że przecież tak się tylko mówi. Zwłaszcza, kiedy wypowiadanym słowom towarzyszy duży ładunek emocjonalny. Starałem się tak to sobie tłumaczyć.

– Rzeczywiście, tak się mówi. – Uśmiechnął się pierwszy raz w czasie rozmowy Rossi. – Mów dalej, proszę.
– Postaram się. Otóż organizacja, o której mówił miała w swej ideologii nawiązywać do idei Iluminatów. Kiedyś interesowałem się tym, więc nie był to dla mnie obcy temat. Chodziło o uporządkowany wokół koncepcji silnego, światowego ośrodka władzy, system zarządzania globalnego. Monitorowanych procesów politycznych, ekonomicznych, a w konsekwencji także socjalnych. Organizacja ta miała według niego być synergią wielu ruchów, sekt, ale co ważniejsze, oficjalnych ośrodków politycznych, firm i banków, a jeżeli formalnie nie instytucji, to na pewno ludzi w nich usadowionych. – Claudio znów zastanowił się przez chwilę, miał wiele informacji do przekazania. – Ich działalność zmierzała do swoiście uporządkowanego działania mającego na celu wprowadzenie mechanizmów scentralizowanego zarządzania i wpływu. Członkowie tej organizacji to przede wszystkim osoby wielkich wpływów i powiązań. Ich ambicją było znaczyć więcej niż obecnie, wprowadzać w życie system, w którym ludzie uszczęśliwieni podporządkowaniem się pod obowiązujące zasady, byliby w pełni inspirowani do działania, ale ściśle kontrolowani. Kontrolowani po to, by uniknąć wszelkich działań przeciwko wprowadzanemu porządkowi. Obecnie organizacja zarządzana jest przez trzynaście osób, jak powiedział mi mój rozmówca, trzynastu rycerzy, tak ich nazwał, spotykających się na zamku w Wewelsburgu.
Dlaczego tam?
– Zapewnie dlatego, że podczas drugiej wojny światowej taki zakon, pełen aspiracji rządzenia światem, organizował tam Himmler. – Uzupełnił wypowiedź swojego sekretarza kardynał. Chłopak spojrzał na niego z wdzięcznością.
– No właśnie, chodziło o ten zakon. Tendencje Niemiec do stawiania się ponad innymi narodami, nie zniknęły z zakończeniem wojny. To wiem z literatury – uzasadnił swoje słowa młody ksiądz. – To właśnie na tym zamku odbywają się ich spotkania. To tam zapadają najważniejsze decyzje, pod osłoną młodzieżowego schroniska, które prowadzone jest w nim od lat.

– Tak, zawsze najgorsze przykrywa się szlachetnym – skomentował kardynał.
– Organizacja ma silne podstawy finansowe. W opinii mojego rozmówcy, to nie tylko dofinansowania samych członków, ale i międzynarodowe operacje finansowe, pieniądze płynące wprost z państwowych finansów pod pozorami wsparcia cennych inicjatyw czy ratowania cywilizacji, i skarby zrabowane podczas drugiej wojny światowej. Pieniądze służące do podporządkowania ludzi i instytucji, ale także, z tego co wywnioskowałem, wspomaganiu akcji wywołujących niepokój. Ocierających się, jak mi się wydaje, o akty terrorystyczne. Ale to już moje zdanie. Mogłem źle usłyszeć, a nie wypadało mi dopytywać. Z każdym jego słowem byłem coraz bardziej zaniepokojony. Zapytałem, co się stanie jak ktoś mnie rozpozna, skojarzy z jakimś ukrytym działaniem. Starał się mnie uspokoić mówiąc, że opornych wysyła się w różne miejsca na świecie, ukryte przed opinią publiczną, w których są przetrzymywani i przesłuchiwani. Nie chcę powiedzieć przez to, że likwiduje się niewygodnych świadków, bo zabrzmiałoby to bardzo dramatycznie, delikatnie rzecz ujmując. Potajemnie przewozi się więźniów organizacji, nierzadko uznanych za więźniów 311oficjalnych systemów politycznych, państw i ich armii. Ludzie związani przez lata z organizacją, wywodzili się z systemu, który nigdy nie powinien się odrodzić. Niektórzy członkowie NSDAP, Gestapo, SS i SD byli po zakończeniu drugiej wojny światowej zatrudniani przez niemiecką Federalną Służbę Wywiadowczą. Według mojego rozmówcy, stanowili oni po wojnie blisko jedną dziesiątą jej pracowników. W 2007 roku agencja zniszczyła blisko dwieście pięćdziesiąt kartotek należących do pracowników BND, związanych wcześniej z ruchem nazistowskim. Zachodnioniemiecki wywiad w latach 1956-1971 zatrudnił setki byłych nazistów, pierwszy dyrektor BND Reinhard Gehlen podczas wojny służył w Wehrmachcie w stopniu generała, od 1945 roku był agentem CIA. Chłopak przerwał, spojrzał na mężczyzn.
– Oczywiście – odezwał się Rossi. – Mów dalej, proszę.
– Podał mi taki przykład, który dostał się do prasy. Tygodnik Der Spiegel ujawnił 22 stycznia, że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Republiki Federalnej zleciło służbom śledzenie polityków Partii Lewicy. W cytowanym dokumencie datowanym na 4 stycznia 2012 roku można między innymi przeczytać, że Federalne Biuro Obrony Konstytucji śledzi dwudziestu siedmiu z siedemdziesięciu sześciu członków niemieckiego parlamentu związanych z tą partią, jak również jedenastu deputowanych do parlamentów regionalnych, konkretne nazwiska śledzonych nie są jednak znane. To nie jedyny przykład potwierdzający wpływy organizacji. Kiedy Nicholas Ridley, minister w rządzie Margaret Thatcher w wywiadzie dla tygodnika The Spectator stwierdził, że wprowadzenie europejskiej unii monetarnej i ekonomicznej przypomina „niemiecką rakietę o zasięgu na całą Europę”, już tego samego dnia zrezygnował ze stanowiska ministra handlu i przemysłu. – Claudio spojrzał w oczy swoich rozmówców. – I jeszcze jedno, on odkrył też historię agenta otrutego w Anglii pierwiastkiem promieniotwórczym. Organizacja śledzi wszystko, co związane z tą sprawą i likwiduje ludzi z nią związanych. Kardynał spojrzał zaniepokojony na szefa straży. Ten nie dostrzegł jednak jego wzroku, spoglądając z niepokojem na przesłuchiwanego księdza.
„Boże, Poul! – przeraził się kardynał, który pomyślał nagle
o swoim wysłanniku. – Oni gotowi są go zabić!” Szef straży nie zwrócił uwagi na wzburzenie swojego przełożonego. Tymczasem młody ksiądz kontynuował.
– Miałem dwa miesiące, by się nad wszystkim zastanowić. Moja wizyta w Berlinie, młody niemiecki naukowiec, Wewelsburg i zapadające tam decyzje, organizacja, która nie jest zapewne niczym nowym w swej idei. Ludzie zawsze chcieli nad innymi dominować, stanowić elitę. Władza podnieca, pieniądze ją umożliwiają. Europa to miejsce zamieszania. Przypadkowego? Dokąd zmierza? W czyim interesie? Przecież były kanclerz Niemiec Gerhard Schroeder, który od czasu, gdy otrzymał posadę przy budowie gazociągu Nord Stream, rzadko pojawiał się w mediach, ostatnio jednak uczynił wyjątek i oznajmił, że obecny kryzys w strefie euro powinien być przyczynkiem do jeszcze bliższej integracji państw naszego kontynentu. Do opinii Schroedera przyłączyli inni. Znaczna część najważniejszych wpływowych osób w Europie. Podobny pogląd przedstawili całkiem niedawno Jean Claude Trichet, prezes Europejskiego Banku Centralnego i Antonio Borges, dyrektor europejskiego oddziału MFW twierdząc, że Europa powinna stać się hegemonem nowego porządku monetarnego. – Młody człowiek zauważył, że jego słowa robią wrażenie na Rossim, kontynuował więc. – Co więcej, Angela Merkel podczas zorganizowanego zjazdu CDU w Lipsku zaproponowała poparcie uchwały zatytułowanej „Silna Europa – Dobra przyszłość dla Niemiec”, w którym zawarto postulat zmiany traktatu Unii Europejskiej i pogłębienia politycznego wymiaru jej integracji. Czy ma coś wspólnego z ideami, których symbolem jest Wewelsburg? Mam nadzieję, że nie. Młody ksiądz zamilkł. Zwiesił głowę. Przesłuchanie wydawało się skończone.
Rossi odezwał się.
– Wasza Ekscelencjo – zwrócił się do kardynała. – Co by nie powiedzieć, wybrał Ekscelencja na swojego sekretarza inteligentnego, młodego człowieka. Mam wrażenie, iż wydarzenia ostatnich dwóch miesięcy przerosły go. Pozostawiam Waszej Ekscelencji decyzję, co z nim zrobić. Kardynał zastanawiał się dłuższą chwilę po wypowiedzi szefa watykańskiej straży.
– Jestem gotowy zrozumieć jego trudną sytuację. Mogę uwzględnić w jego zachowaniu chęć ochrony osób i instytucji. Są jednak dwie sprawy. – Zamilkł na chwilę. – Dwie sprawy – powtórzył – które muszę wskazać. Pierwsza to fakt, że nic nie usprawiedliwi zatajenia całej tej dramatycznej sprawy przede mną – osobą, wobec której przyrzekł lojalność. I druga, to fakt, że jeżeli Watykan przerażą jakieś szubrawe knowania, to będzie oznaczało jego koniec. Nie mogę ci Claudio tego wybaczyć.
– Kardynał zwrócił się do swojego sekretarza. – Rozgrzeszam cię, bo żałujesz za grzech, jaki popełniłeś, ale muszę cię prosić byś zrezygnował ze swej funkcji. Mam nadzieję, że to co przeżyłeś i to za co zapłacisz, będzie ostrzeżeniem dla tych, którzy są ślepi na czynione wokół nas zło. Kardynał wstał. Odwrócił się i po chwili zniknął za drzwiami prowadzącymi na korytarz.

[Infografiki] Jak szpieguje NSA?

Czy Waszym zdaniem po ujawnieniu przez Edwarda Snowdena kulisów działalności NSA, agencja wciąż szpieguje internautów? Zobaczcie jak wygladała ich metoda śledzenia użytkowników internetu.

Czy Chiny tworzą nowy archipelag?

Na Morzu Południowochińskim na co najmniej pięciu rafach koralowych tworzone są nowe wyspy. Za projektem stoją władze chińskie jednak póki co nikt nie wie dlaczego to robią.

Wody Morza Południowochińskiego leżą u brzegów Chin, Wietnamu, Tajwanu, Malezji i Filipin. Każde z tych państw rości sobie prawa do jak największej części tego terytorium, jednak przynajmniej teoretycznie wody międzynarodowe pozostają neutralne. Pływają po nim okręty pod różnymi banderami, ale też łatwo tam napotkać amerykańskie okręty wojenne, które od lat patrolują okolicę. To może się już wkrótce zmienić w związku z podejrzanymi działaniami Chińczyków.

Jak informuje BBC miliony ton skał i piasku przenoszone są z dna morskiego a następnie sypane po powierzchni rafy tworząc tym samym nową ziemię. Na niej stawiane są już nowe budynki, jeżdżą ciężarówki i koparki, a wszystkiego strzegą chińscy żołnierze dający sygnały by nie zbliżać się do nowej wyspy. Przypuszcza się, że Pekin tworzy te nowe wyspy by następnie zasiedlić je swoimi obywatelami i rościć sobie tym samym prawa do powiększenia własnego terytorium, a przede wszystkim wydłużyć zasięg swoich wód terytorialnych. Na samych wyspach powstanie najprawdopodobniej baza lotnicza, która w razie potrzeby udzieli wsparcia chińskiej flocie.

Jedną z raf, na której powstaje wyspa jest Johnson South Reef, którą w 1988 Chińczycy przejęli od Wietnamu w wyniku bitwy, w której poległo 70 Wietnamczyków, stworzenie na niej wysp zamieszkanych przez chińskich obywateli może skutecznie utrwalić władzę Pekinu nad tym terytorium. 

 

 

 

T.B. Joshua o wielkim kryzysie, który może wkrótce dotknąć Polskę

TB Joshua jest człowiekiem, który ma rozmawiać z Bogiem. Widzi on przyszłe wydarzenia, przewidział między innymi katastrofę smoleńską czy też zaginięcie samolotu malezyjskich linii lotniczych. W swoim ostatnim wystąpieniu nagranym 31 sierpnia wspomina on znów o Polsce, namawia by ludzie modlili się za nasz kraj. 

TB Joshua/fot. YouTube

TB Joshua pochodzi z Nigerii, jest duchownym i założycielem organizacji The Synagogue Church of All Nations (SCOAN), występuje w telewizji jako teleewangelista i uzdrowiciel. Na spotkaniu emitowanym przez telewizję Emmanuel opowiada on o nadchodzących wydarzeniach jakie będą miały miejsce w najbliższych miesiącach. Mówi między innymi o chorobie Baracka Obamy, kryzysie wewnętrznym w Polsce i w RPA.

Joshua mówi:

"Widzę region Region sąsiadujący z Rosją i Ukrainą, widzę wielki kryzys (...) to się może wydarzyć w każdej chwili, należy unikać tego region."

Następnie mówi o polskim narodzie: 

"Módlce się za Polskę, w każdej chwili może tam dojść do kryzysu. Módlcie się za polski naród, kojarzy mi się cyfra „16”, dlatego módlcie się z polski naród, to bardzo ważne"

Myśl tą powtarza później po raz kolejny, już podczas wywiadu przeprowadzonego w kuluarach (po 18. minucie) twierdzi, że Polska będzie wkrótce przeżywać poważny wewnętrzny kryzys oraz może zostać zaatakowana.

Intryguje szczególnie liczba "16", na portalu Christiannews wskazuje się, że właśnie 16 września dojść może do dwóch istotnych dla regionu wydarzeń. Tego dnia rozpocząć się mają bowiem manewry wojsk NATO pod Lwowem a także Parlament Europejski ratyfikować ma umowę stowarzyszeniową Ukrainy z UE. Oba te wydarzenia to poważny cios wymierzony rosyjskiej polityce i można się spodziewać rosyjskiej reakcji. Co nią będzie? Czy na pewno będzie to atak? A może ów wspomniany przez Joshuę "kryzys wewnętrzny" to właśnie jakaś wielka afera wywołana przez Rosjan by zdestabilizować Polskę? 

Hiszpania: blisko miliard euro na sprzęt do walki z zamieszkami

Europa wydaje ogromne ilości pieniędzy na sprzęt do walki z protestującymi ludźmi. W Hiszpanii w tym roku wydanych zostanie aż miliard euro.

FOT. David.Monniaux/Wikipedia

Czy kryzys w Hiszpanii się zakończył? Patrząc po liczbie imigrantów, którzy opuścili ten kraj by pracować w Niemczech czy Wielkiej Brytanii, można stwierdzić, że raczej nie. Są tego najwyraźniej świadome również władze tego kraju, które spodziewają się, że już jesienią dojdzie do poważnych społecznych niepokojów.

Jak informuje serwis Stratrisks władze w Madrycie od lipca zawarły cztery kontrakty na zakup między innymi tarcz, kamizelek kuloodpornych a także armatek wodnych, które mają służyć policji do walki z protestującymi tłumami. Całość zakupów ma osiągnąć wartość blisko miliarda euro. Ministerstwo spraw wewnętrznych tłumaczy, że zakupy są "niezbędne z uwagi na obecną dynamikę społeczną". Już wkrótce Hiszpania spodziewać się może fali protestów, głównie lewicowych organizacji, które mają wyjść na ulice sprzeciwiając się tym samym rządom obecnej centroprawicowej Partido Popular.

Powodów do demonstracji jest wiele: utrudnienia w wykonywaniu aborcji prowadzone po cichu przez rządzące władze, rządania reform gospodarczych, referendum w sprawie likwidacji monarchii a także kwestia niepodległości dla Katalonii (a być może także innych krajów). Każdy z nich wywołuje w Hiszpanii wiele emocji i władze obawiają się by protesty nie przerodziły się w falę zamieszek.

Na blogu "Kod Władzy" staram się regularnie informować o przygotowaniach kolejnych europejskich rządów do nowej fali zamieszek, czy ominą one Polskę?

Fragment powieści "Kod Władzy": Rozdział 49, Watykan

 

Człowiek w czarnym habicie pochylał się nad papierami rozłożonymi na stole. W niedużym pomieszczeniu zgromadzono wiele tajnych dokumentów, do których dostęp miała tylko nieliczna grupa najbliższych współpracowników papieża. Pilnie strzeżone, umieszczone zostały w nierzucającym się w oczy, nieoznakowanym pokoju. Architekci Watykanu przez wieki nafaszerowali go miejscami pełnymi niespodzianek i tajemnic. Została w nich zaklęta historia świata i metafizyczne wizje jego przyszłości. Kilka z nich, jak tajemnica przepowiedni fatimskiej, ogniskowało zainteresowanie świata, wyzwalało skrajne emocje, strach, przerażenie czy nadzieję. Mieszały się one w dowolnych konfiguracjach. Rozbudzały fantazję historyków, pisarzy i reżyserów. Inspirowały poetów i malarzy. Nieproszony gość szybko przerzucał pożółkłe strony wysłużonych dokumentów. Jego twarz zasłaniał kaptur. W pewnej chwili podniósł się i rozejrzał się dookoła. Zastanawiał się chwilę. Podszedł do jednej z szaf biblioteki, która niemal wypełniała pokój. Chwilę wczytywał się w grzbiety dokumentów. Wyciągnął rękę. Wyjął grubą, obłożoną czerwoną skórą, dużą księgę. Rozłożył ją na stole. Pochylił się nad nią. Sięgnął do kieszeni. Wyjął mały aparat fotograficzny. Przewracał powoli strony, robiąc każdej z nich zdjęcie. Poświęcał niektórym stronom więcej uwagi. Czas płynął. Skradzione archiwum rosło. Rzeka tajemnic wypływała poza koryto swojego skarbca. Zakapturzony człowiek wyprostował się. Znieruchomiał. Wsłuchiwał się w dochodzące z korytarza odgłosy kroków. Zbliżały się. Idący korytarzem byli niebezpiecznie blisko. Po chwili jednak głosy ucichły. Człowiek w kapturze sięgnął ręką do stojącej na stole lampy. Światło zgasło. Odsunął się w narożnik pokoju. Zamarł w bezruchu. Ktoś, z drugiej strony, na korytarzu, położył rękę na klamce, która pociągnięta w dół uwolniła zamknięte drzwi. Otwierały się powoli. Do ciemnego pokoju wpadła łuna światła, pochodząca z ręcznej latarki. Przesuwała się po ścianach i wypełniających pokój meblach. Zatrzymała się na skulonej postaci w habicie. Przesunęła się dalej. Zatrzymała się. Wróciła, oświetlając tajemniczą postać. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Trzymający w ręce latarkę strażnik krzyknął. Jego partner rzucił się do pokoju. Postać w kapturze przesunęła się sprawnie w drugim kierunku. Okrążyła stół. Jednym, niemal kocim skokiem, nieznajomy stanął w otwartych drzwiach. Odepchnął oburącz zdumionego strażnika. Rzucił się w czeluść korytarza. Leżący na ziemi strażnik sięgnął po krótkofalówkę. Zaczął do niej krzyczeć, wzywając pomocy. Przekazał kierunek ucieczki nieznajomego. Drugi ze strażników wypadł z pokoju. Spojrzał w prawo. Zobaczył znikającą postać. Rzucił się w pościg. Biegł szybko. Człowiek w habicie zbiegał po marmurowych schodach. Skręcił w lewo w długi korytarz, na końcu którego pojawili się watykańscy strażnicy. Zaczęli krzyczeć, wskazując uciekającego. Ten, zobaczywszy ich, zatrzymał się. Odwrócił się za siebie. Dostrzegł ścigającego go strażnika. Ruszył do przodu. Przebiegł kilkanaście kroków. Zatrzymał się przed dużymi drzwiami. Nacisnął klamkę. Drzwi otwarły się. Widać było, że tajemniczy uciekinier wie, dokąd biec. Teraz uciekał przez ogromną salę, wypełnioną olbrzymimi lustrami. Ścigający go wpadli do komnaty. Krzyczeli, biegnąc za nim. Jeden z nich mówił coś do trzymanej w ręce krótkofalówki. Po chwili wbiegli do kolejnej dużej sali. Nikogo w niej już nie było. Drzwi były szeroko otwarte. Przyspieszyli. Wybiegli na korytarz. Na ich widok mężczyzna w habicie zniknął. Pobiegli za nim. Dwóch z nich zbiegało po schodach. Trzeci zatrzymał się. Spojrzał przez okno na plac przed Bazyliką św. Piotra. Zobaczył ściganego. Ten biegł przez pustoszejący plac, przez nikogo niezatrzymywany. Po chwili zobaczył dwóch ścigających go strażników. „Ucieknie im!” – pomyślał. W chwili, w której zbieg zbliżał się do miejsca, gdzie plac przechodził w szeroką ulicę, z obu stron wybiegło kilkunastu strażników i ludzi w policyjnych mundurach. Odcięli mu drogę. Zatrzymał się, rozejrzał dookoła. Zrezygnował. Podbiegli do niego. Rzucili go na bruk. Po chwili stał pośród nich, z rękami skutymi z tyłu. Pochyloną głowę przykrywał kaptur. Strażnicy wzięli go pod ręce i zaczęli prowadzić z powrotem w kierunku bazyliki. Nie zdjęli mu kaptura. Nie chcieli pokazywać jego twarzy postronnym obserwatorom. Watykan miał swoje reguły i zasady postępowania. Potrafił strzec swoich tajemnic. Obserwujący całą sytuację jeden ze strażników poprosił przez radiotelefon o powiadomienie kardynała. Zaciekawieni niezwykłym zdarzeniem turyści powoli rozchodzili się. Plac pustoszał. Strażnik odszedł od okna. Skierował się do biura watykańskiej straży. Po kilku minutach był w jego wnętrzu. Pokój, w którym się znalazł, wypełniało kilkunastu ludzi. Spoglądali w kierunku drugiego pomieszczenia, do którego drzwi były otwarte. Na jego środku stał mężczyzna w habicie. Otaczało go czterech strażników. Czekali. Minuty mijały. Kim był człowiek, którego twarz pozostawała w ukryciu? Czyje polecenia wykonywał, przeszukując tajne watykańskie archiwum? Komu służył? Czy miał jakiś związek z zamachem na kardynała Romanazziego? Te pytania pozostawały bez odpowiedzi. Nagle drzwi z drugiej strony pokoju otwarły się. Do pokoju wszedł szef watykańskiej straży w otoczeniu kilku osób. Zatrzymali się naprzeciwko złapanego intruza. Stojący obok strażnik zdawał relację. Kardynał wskazał ręką na nieznajomego. Powiedział coś. Strażnik podszedł do niego. Sięgnął rękami w kierunku zakrywającego mu twarz kaptura. Ściągnął go gwałtownie. Kaptur opadł na ramiona nieznajomego. Wszyscy ujrzeli jego twarz – twarz zaufanego sekretarza kardynała Carrasoniego.

Czym jest singularity?

Zapraszam do obejrzenia kilku filmów poświęconych zagadnieniu znanemu z j. angielskiego jako "singularity"  a polsce znanej jako technologiczna osobliwość. W czasach postępującej cyborgizacji pojęcie to będzie z pewnością nabierać znaczenia.

Najpierw rozpoznawanie twarzy a następnie rozpoznawanie emocji, zobacz jak działa najnowsza wtyczka do Google Glass

Twoja twarz, twój nastrój, wszystko może zostać już wkrótce zarejestrowane i rozpoznane przez nowoczesne kamery. Nowa aplikacja Google Glas umożliwia rozpoznawanie emocji.

fot. www.gizmag.com

Systemy rozpoznawania twarzy stają się coraz doskonalsze już wkrótce ciężkobędzie przejść ulicą nie będąc zauważonym a w razie potrzeby również rozpoznanym przez setki kamer porozmieszczanych już w praktycznie każdym większym mieście najbogatszych państw świata. Póki co jednak system ten umożliwiał jedynie identyfikację danej osoby, jednak dzięki nowej aplikacji niemieckiego Fraunhofer Institute.

Jego pracownicy przez lata zajmowali się rejestracją i analizą ludzkich emocji, takich jak smutek, gniew, radość, złość i zdziwienie. W sumie zgromadzono bazę ponad 10 tysięcy ludzkich twarzy, wszystkie one posłużyły jako materiał badawczy a następnie punkty odniesienia dla specjalnego programu, który obecnie jest już w stanie rozpoznać emocje wymalowane na twarzy człowieka z odległości zaledwie kilku metrów.

Program SHORE (skrót od Sophisticated High-speed Object Recognition) jest obecnie na tyle zaawansowany, że jego twórcy stworzyli także jego ogólnodostępną wersję dla Google Glass. Póki co aplikacja ta nie została oficjalnie zaakceptowana przez amerykańskiego giganta, ale z pewnością stanowić będzie wartościowe uzupełnienie istniejącego pakietu usług. Co więcej aplikacja ta będzie miała również swoje zastosowanie w handlu. Proszę sobie wyobrazić wyposażonego w tego typu okulary sprzedawcę, który nei tylko jest w stanie na bieżąco uzyskać z sieci informacje na nasz tema, ale też czerpać wiedzę na temat naszego zachowania i reakcji na jego ofertę już podczas samej rozmowy. 

Czy można wyśledzić człowieka przy pomocy bakterii jakie zostawia po sobie?

Kiedy pojawiamy się w nowym miejscu, bakterie żyjące na naszym ciele w błyskawicznym tempie rozchodzą się po naszym bezpośrednim otoczeniu. Po 24 godzinach nowo zamieszkały dom ma już taką florę jak poprzedni.

fot. singularityhub.com

Mikrobiolodzy z Home Microbiome Project pracują obecnie nad stworzeniem metody pozwalającej określić nasz bakteriologiczny ślad, analogiczny do tego jaki dziś zostawiamy podczas surfowania w sieci (digital footprint). Dzięki niej naukowcy będą w stanie po samej florze bakteryjnej w danym miejscu określić czy dana osoba przebywała tam w ostatnim czasie. 

Jak mówi członek zespołu Jack Gilbert, współcześnie ludzie spędzają znaczne ilości czasu wewnątrz budynków co ma też wpływ na obecność określonych grup mikrobów w pomieszczeniach, celem projektu jest bliższe przyjrzenie się tym subtelnym relacjom jakie zachodzą między ludźmi a mikroorganizmami, które żyją wewnątrz naszych ciał, na ich powierzchni oraz w naszym otoczeniu. 

Podczas trwających sześć tygodni badań analizowano obecność bakterii w pomieszczeniach, do których wprowadziły się badane osoby. Codziennie dokonywano wymazu z ich rąk, stóp i nosów, jak również pobierano próbki z takich miejsc jak włączniki świateł, blaty i podłogi a następnie poddawano analizie. Z badań wynikało, że najbardziej podobna flora występuje u ludzi na dłoniach, podczas gdy w nosach bakterie u każdego były zupełnie inne, jak można się domyślać im większa zażyłość między badanymi osobami, tym bardziej bakterie żyjące na ich ciałach były do siebie podobne. 

Jaką wiedzę mogą dać wyniki takich badań? 

W pierwszej kolejności jest to przede wszystkim wiedza na temat rozprzestrzeniania się bakterii w miejscach gdzie przebywa człowiek, z pewnością pozwoli to również dokładniej określić jakie drobnoustroje wywołują pewne choroby. Są jednak także inne konsekwencje. Jak przyznaje Gilbert nasze mikrobiomy (ogół mikroorganizmów występujących w naszym ciele) są na tyle unikalne, że przy odpowiedniej technologi może być możliwym całkiem precyzyjne określenie czy i kiedy dana osoba mieszkała pod danym adresem.

źródło: SingularityHub